Sanne was in haar verwachting van haar eerste kind, toen ze de diagnose borstkanker kreeg.
” Wat het moeilijkste was, is dat ik geen moeder kon zijn voor Roos. Na de kuur mocht ik haar een paar dagen niet vasthouden omdat ze niet in aanraking mocht komen met de chemo. Als die dagen voorbij waren, was mijn medicatie om de ergste misselijkheid weg te halen afgelopen en was ik zo ziek dat het ook niet kon.”
Eind maart 2021: Ik (Sanne, 30 jaar, getrouwd met Maikel) ben 29 weken zwanger als ik tijdens het aankleden een hard stukje in mijn borst voel. Wat is dit nu. Dit heb ik nog niet eerder gevoeld. Toch gaan er geen alarmbellen rinkelen. Ik ben immers zwanger en er
gebeurt veel in mijn borsten. Toch maak ik voor de zekerheid een afspraak bij de huisarts.
Ook hier gaan er nog geen alarmbellen af. Ter controle moet ik over 4 weken terug komen. Het plekje zit er nog en ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. Een paar dagen later als ik 34 weken zwanger ben, loop ik met mijn bolle buik, alleen het ziekenhuis in. Alles zit op slot door een strenge corona-lockdown. Ik vind het prima, ik verwacht er niks van. Mijn grootste vraag is of ik borstvoeding kan geven als er een ontsteking zit.
95% zeker borstkanker
Tijdens de echo geeft zegt de arts al vrij snel dat het geen cyste of ontsteking is. Hij wil graag een punctie maken. Oké denk ik. Doe maar voor de zekerheid. Nog steeds geen
alarmbellen. Bij de verpleegkundige duidelijk wel, die heeft de telefoon al vast en is druk aan het bellen zodat de punctie NU gedaan kan worden. Binnen een paar minuten staat het kleine kamertje vol en wordt de punctie gedaan. Als ik op mag staan en aan mag kleden stel ik toch de vraag: ‘wat zou het kunnen zijn als het geen cyste en ontsteking is?’ De arts antwoordt dat er helaas weinig goede opties zijn. Dit wordt even later bevestigd door de verpleegkundig specialist. Ik heb 95% zeker borstkanker.
Mijn wereld stort in
Een week later heb ik een afspraak voor de uitslag. Toch word ik na 3 dagen al gebeld dat we ons vandaag moeten melden in de pauze van de oncologisch chirurg. Mijn eerste reactie is fijn! Hoeven we niet het weekend in onzekerheid te zitten. Mijn tweede reactie is paniek. Want als er niks aan de hand is moet je niet NU, METEEN, VANDAAG in de pauze van een hele drukke arts komen. In blinde paniek ga ik boodschappen doen. 20 flessen frisdrank, 15 pakken koekjes, koffie, thee, beschuit, muisjes, een pyjama en alle laatste dingen op het baby-uitzet-lijstje. Binnen 1,5 uur heb ik het allemaal geregeld. Achteraf gezien hebben we hier erg om moeten lachen. Mijn man en ik zijn ruim op tijd in het ziekenhuis. Hier krijgen we snel de bevestiging dat ik inderdaad borstkanker heb. Triple positief, snel groeiend en zoals ze nu kunnen zien geen uitzaaiingen. Dit houdt in dat het hele ratteplan in werking wordt gesteld. Chemo, immuuntherapie, operatie, bestraling, afgetopt met hormoontherapie
Roze wolk van korte duur
Maar…. Eerst de focus op onze dochter. Er wordt een afspraak gemaakt met de gynaecoloog om ingeleid te worden en met 37 weken wordt onze prachtige dochter Roos geboren. We zitten compleet op onze roze wolk. Tot we drie dagen later en heel hard weer vanaf donderen. Mijn verpleegkundig specialist heeft een lijst met 9 afspraken waar ik op moet komen draven tussen dag 6 en dag 10 na de bevalling. Eén van deze afspraken is met de gynaecoloog om mijn opties te bespreken betreft een kinderwens. Ik ben zwanger dus ze kunnen nu geen eitjes weghalen. We hebben niet de tijd om hier op te wachten.
Hier komen we wel doorheen
Mijn lichaam protesteert al bij de eerste kuur en ik krijg een allergische reactie zoals je die in films ziet. Trillen, ineens hoge koorts, niet (goed) kunnen praten, hoofdpijn. Het duurt bijna een uur voordat ze het onder controle hebben. Vanaf nu worden alle kuren op 25% snelheid gegeven.. Dit betekent in plaats vaneen halve dag, 2 volle dagen in het ziekenhuis. Ik heb twee weken wel een kuur en een week niet.
Bij mij waren alle clichés waar. Ziek, overgeven, haaruitval, niet kunnen eten, de vieze smaak. Maar goed. Helemaal prima. Hier komen we wel doorheen. Over een jaar ben ik wel weer beter. Wat het moeilijkste was, is dat ik geen moeder kon zijn voor Roos. Na de kuur mocht ik haar een paar dagen niet vasthouden omdat ze niet in aanraking mocht komen met de chemo. Als die dagen voorbij waren, was mijn medicatie om de ergste misselijkheid weg te halen afgelopen en was ik zo ziek dat het ook niet kon. De derde weken waren steeds mijn lichtpuntjes. Even bijkomen, stukjes wandelen en hele dagen knuffelen. Vooraf zag ik er heel erg tegenop zag om kaal te zijn, een kanker-muts of pruik te dragen. En ook al deden de starende ogen in de Albert Heijn of in het dorp soms echt heel veel pijn, ik merk dat ik op deze momenten vooral de trotse mama kan zijn en kan genieten van mijn mooie gezin!
Doorgaan is geen optie
Na 7 ipv in plaats van 9 kuren heeft mijn lichaam er genoeg van. Alle allergische reacties, neuropathie, meerdere bloedtransfusies, flauwvallen, een ritje met de ambulance en meerdere spoedopnames verder is het klaar. We stoppen met de chemo.. Dit voelt alsof je een dikke vette onvoldoende scoort op een toets, hier word ik niet bepaald blij van. Doorgaan is echter ook geen optie.
Eindelijk goede uitslag
De oncoloog heeft er echter vertrouwen in en de operatie wordt ingepland. Half december word ik geopereerd en net voor kerst 2021 krijg ik de uitslag. Ze hebben alles weg kunnen halen, ik heb geen uitzaaiingen en de snijvlakken zijn schoon. Wat een fijn gevoel om mee de feestdagen in te gaan! We genieten volop van ons gezinnetje van 3 en onze familie!
Anti hormonale therapie
In januari 2022 staat er een gesprek met de oncoloog op de planning. Ik ga starten met anti hormonale therapie. Komende 7 tot 10 jaar ga ik elke dag een tamoxifen pilletje slikken en daarnaast krijg ik elke drie maanden een zoladex spuit. Mijn eierstokken worden stil gelegd en ik maak geen zo min mogelijk vrouwelijk hormoon meer aan. Ook worden hierdoor mijn eierstokken beschermd gheeft de oncoloog aan. De kans om na dit hele traject nog een kindje te krijgen wordt hiermee vergroot. Er begint een vlammetje te branden en de hoop laait op. Dit zou toch wel een hele grote wens zijn.
We zijn er nog niet
Eerst gaat de focus naar de bestralingen en de immuuntherapie die ik nog steeds elke drie weken krijg. We zijn er nog niet.
De bestralingen zijn pittig door brandplekken, een ontstoken borst en heel veel vermoeidheid, maar het is voor een goed doel en ik kan ondertussen ook steeds meer zelf!
Ik zorg kleine gedeeltes zelf voor ons kleine meisje. Als ze slaapt, slaap ik mee en is ze wakker dan verzorg ik haar en knuffelen we samen. Dit kan alleen maar door alle hulp die we gehad hebben. Ik heb geen moment naar het huishouden, de boodschappen of de was hoeven kijken.
Het zwarte gat is echt
Waar ik eigenlijk nog een jaar immunotherapie zou krijgen zijn we hier na 5 maanden mee gestopt. De neuropathie was te erg en de kans op blijvende schade te groot. Ik moet er op vertrouwen dat mijn lichaam schoon is en schoon blijft. We gaan er voor. Vol goede moed start ik een revalidatietraject en als dat is afgelopen ga ik verder bij de fysio,
sportschool en de psycholoog. Toch valt dit tegen. Het fenomeen ‘het zwarte gat’, is echt. Ondertussen was ik een jaar ziek, dus werden er ook op mijn werk allerlei dingen in gang gezet. Je krijgt nog 70% betaald, je moet naar de bedrijfsarts, je moet naar een arbeidsdeskundige, je moet je gaan oriënteren op ander werk. Allemaal dingen waar ik fysiek
en mentaal totaal nog niet aan toe was. Waar ik vooral heel streng naar mezelf was, was er na uitleg ook veel begrip en werd er met me mee gedacht. Stapje bij beetje krabbelde ik op. Fysiek werd ik sterker, mentaal voelde ik mezelf beter, ik ging meer leuke dingen doen, het huishouden kreeg ik steeds meer onder controle en ik begon weer met werken.
Toch maar mooi samen gedaan
Het heeft even geduurd voor ik zover was, maar ik ben heel trots op mezelf en mijn gezin. We hebben dit toch maar mooi samen gedaan. Ondanks dat Roos mij op sommige momenten heeft moeten missen, is dat ruim gecompenseerd door alle liefde om ons heen. Doordat het steeds beter ging, kwam ook het gesprek bij de oncoloog weer op onze
kinderwens. Ergens in mijn anti-hormoontherapie mag ik 2 jaar een pauze houden. In deze 2 jaar moet ik uit de overgang komen, ongesteld worden, vruchtbare eitjes hebben, zwanger raken en en bevallen. De kans dat dit lukt is kleiner omdat ze niet weten de behandelingen hebben aangetast, maar er is kans! Hier willen we voor gaan!
Yes, ongesteld!
We werden doorverwezen naar de afdeling gynaecologie. Na 2 jaar de anti-hormoontherapie genomen te hebben mocht ik vanaf januari 2024 stoppen/starten aan de pauze, in de hoop dat mijn menstruatie terug zou komen. Na precies 3 maanden was het zo ver! Yes! Ik ben ongesteld. Ik geloof niet dat ik dit ooit eerder gedacht heb.
Vanaf dat moment word je goed in de gaten gehouden. Elke maand meerdere echo’s precies mijn cyclus in kaart te brengen en aan te geven wanneer de ‘kaarsjes thuis aan mogen’ zoals de gynaecoloog het zegt. Alles om de kans op zwangerschap zo groot mogelijk te maken. Na drie maanden zou ik met een iui traject starten, wat ook betekent hormonen spuiten. Dit ging echt heel erg tegen mijn gevoel in. Want je wil juist geen hormonen, laat staan extra hormonen. Toch hebben de artsen in het Amphia ziekenhuis mij heel erg gerust kunnen stellen. Er wordt steeds meer onderzoek gedaan naar zwangerschap na (borst)kanker en een stopperiode in de anti-hormoontherapie. Als de stopperiode maximaal 2 jaar is, is de kans dat de borstkanker terug komt niet groter dan wanneer je die tijd de medicatie wel gebruikt. Heel erg fijn dat de wetenschap zo ver is.
Een heel licht streepje
Na drie maanden proberen zonder resultaat, begonnen we in juni 2024 aan de spuiten en de iui-terug plaatsing. De dag erna gingen we op vakantie naar Frankrijk, waar ik 2 weken daarna een soort van positieve zwangerschapstest had.. een heel licht streepje.. toch durfden we er niet helemaal op te vertrouwen.. twee dagen later reden we terug naar huis en we kwamen 10 minuten voor sluitingstijd van de Etos in Zundert aan. Dit was onze eerste stop, voor we naar huis gingen.
Eenmaal thuis, konden we niet wachten. De test werd gedaan en ja hoor. Positief! We krijgen nog een kindje! Wat een wondertje! Wie had dit nu kunnen denken.
22 maart 2025 is ons zoontje Wout in volle gezondheid geboren. Wie had dit nu kunnen denken 4 jaar geleden.
Ondertussen ben ik weer gestart met de medicatie en genieten we volop met ons gezin van 4! We zijn compleet.