Na een lang traject werd Jennifer onverwacht spontaan zwanger.  Jennifer en haar man Maarten konden hun geluk niet op. Totdat er afwijkende waarden in de NIP test worden gevonden. In één klap zitten ze in een achtbaan, waar ze niet uit kunnen stappen.

“Wij benaderen dit zoals wij voorheen sportwedstrijden benaderden: Maarten is de coach en ik de atleet. Met deze ziekte kun je zelf vrij weinig doen aan de uitkomst, je moet het maar ondergaan en geluk hebben dat je het redt. Het enige waar je zelf wat aan kunt doen is je mindset.”

KINDERWENS 

Toen ik mijn man leerde kennen eind 2018, wisten we allebei dat we iemand zochten om vanaf dan samen mee van het leven te gaan genieten. Vanaf het begin waren we onafscheidelijk en we bouwden in hoog tempo een heel mooi leven samen op. Daarin passen wat ons betreft ook (één of meerdere) kinderen. Zijn droom was misschien nog wel groter dan die van mij.

gROTE DROOM KWAM EINDELIJK UIT

Helaas was het ontstaan van een kindje bij ons niet zo makkelijk als we hadden gehoopt. We hebben er lang op gewacht en waren zelfs al begonnen aan het diagnostisch traject bij de fertiliteitspoli in het ziekenhuis. Er was geen reden te vinden waarom het zo lang duurde. We leken allebei erg vruchtbaar. Uiteindelijk ben ik na een moeizaam traject van 2,5 jaar in het najaar van 2023, vlak voordat we medische behandelingen zouden starten, spontaan natuurlijk zwanger geworden. We konden ons geluk niet op, onze grote droom kwam uit.

iS ER IETS MIS MET ONS KINDJE? 

Het eerste trimester was voor ons erg spannend, maar de echo’s waren steeds goed en langzaamaan begonnen we steeds meer vertrouwen te krijgen dat het nu toch echt zo ging zijn. We deden mee aan alle mogelijke echo’s en onderzoeken, om al zoveel mogelijk te weten te komen over (de gezondheid van) ons kindje. Nadat we een goede 13-weken echo hadden gehad werden we echter nog geen uur later gebeld of we met spoed naar de klinisch geneticus in het Wilhelmina Kinderziekenhuis wilden komen. Toen we dit hoorden sloeg de paniek toe. Is er iets mis met ons kindje?

 

gROND ZAKT ONDER VOETEN VANDAAN

Uiteindelijk bleek tijdens het gesprek dat er een nevenbevinding is gedaan bij de NIP test: een bloedtest voor genetische afwijkingen bij de baby. Het gesprek kreeg echter al snel een andere wending die wij totaal niet aan hadden zien komen. Het resultaat was zo afwijkend dat dit duidt op een tumor bij de moeder. Nou, dan zakt de grond wel even onder je voeten weg… Ik ben niet iemand die snel huilt, maar toen wist ik het echt even niet meer. Je weet op dat moment niet hoe de toekomst eruit gaat zien. Kan de zwangerschap wel doorgaan? Ga ik het overleven? Wat gaat de prijs zijn die ik betaal voor mijn leven?

ONDERZOEK EN DIAGNOSE

Hierna volgde 3,5 week onderzoek in het UMC Utrecht. Omdat ik klachtenvrij was hadden ze immers nog geen idee waar ze het moesten zoeken. Ik kreeg consulten bij de oncologisch gynaecoloog en mijn borsten werden onderzocht. De week erna volgde een full body MRI. Uiteindelijk is hieruit naar voren gekomen dat ik stadium I Hodgkin lymfoom heb: lymfeklierkanker. Ik had een flinke tumor (10cm) in mijn borstholte, achter mijn borstbeen. Ik heb hier nooit iets van gemerkt, dus het is heel onwerkelijk. Maar we zijn heel blij dat we er vroeg bij zijn. 

we krijgen een kleine meid

De beste manier om lymfeklierkanker te behandelen is met chemotherapie (ABVD). Dit kan gelukkig relatief veilig voor de baby vanaf het tweede trimester. In week 17 van de zwangerschap kreeg ik mijn eerste chemo. Voor de start van de chemo hebben we nog snel een geslachtsbepalende echo laten doen: we krijgen een kleine meid! Na elke chemosessie in het tweede trimester kreeg ik ook direct een vitaliteitsecho, zodat we konden zien dat ze het nog goed deed. Dit was voor ons erg geruststellend.

tot na de bevalling chemo

Na 4 chemo’s (25 weken zwanger) volgde er een PET/CT scan die zou bepalen hoe het verdere verloop van de behandeling eruit zou zien. Gelukkig was de tumor op de scan al niet meer te zien en ook zag je de baby op de scan prachtig aanstralen. Dit is heel uniek! Dit betekent dat ik op dat moment al in volledige remissie was. Ik moet nog wel de behandeling afmaken, maar mijn kansen zijn erg goed. Wel hebben we voor een langer chemotraject gekozen zodat mijn kansen dat de ziekte niet meer terugkeert zo hoog mogelijk zijn. Dit betekent dat ik nog tot na de bevalling chemo zal krijgen.

ogen gericht op de bevalling 

Inmiddels ben ik 32 weken zwanger van een klein meisje. Met haar gaat het heel goed! Onze ogen zijn nu gericht op de bevalling. Ik krijg nog twee chemo’s voor de bevalling en wordt met 38 weken ingeleid zodat de chemo’s niet te lang stil komen te liggen. Twee weken na de geboorte van onze dochter, meld ik mij weer in het ziekenhuis voor de eerste van twee laatste chemo’s.

focus op de etappes 

Mijn man en ik hebben dit ervaren als een traject van enorme ups en downs. De blijdschap over onze dochter, maar ook de pittige dagen als ik ziek ben van de chemo en de zorgen over de toekomst. Wij benaderen dit zoals wij voorheen sportwedstrijden benaderden: Maarten is de coach en ik de atleet. Met deze ziekte kun je zelf vrij weinig doen aan de uitkomst, je moet het maar ondergaan en geluk hebben dat je het redt. Het enige waar je zelf wat aan kunt doen is je mindset. Dus wij proberen het positief te benaderen. Onze tip aan anderen is om je niet blind te staren op die grote berg die je gaat beklimmen, focus op de etappes die je af moet leggen om tot de top te komen.

Stip op de horizon

Gelukkig zijn we samen altijd sterk gebleven en ook enorm gegroeid. We dachten niet dat dit nog kon (of nodig was), maar hebben nu toch een nieuw perspectief. Genieten is van een ander niveau nu. Het ziet ernaar uit dat er voor ons een gezonde toekomst in het verschiet ligt. Dat is ook gelijk onze stip aan de horizon. We hebben nog een zware weg te gaan, maar samen zijn we sterk en het komt hoe dan ook goed.