Sascha is 27 weken zwanger van haar dochter als ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Hieronder lees je haar ervaringen met de behandeling tijdens en na haar zwangerschap.
“Nu, zo tegen het einde van deze helse rit, begin ik pas te zien wat borstkanker mij allemaal heeft afgenomen. Een waardig einde van de zwangerschap met bijbehorend kraambed, de roze wolk met nesteldrang, mijn wens voor een derde kindje en mijn borst. Zaken die ik nooit meer terug krijg of ga ervaren.”
diagnose
Het is begin januari als ik eindelijk de tijd heb gevonden om naar mijn huisarts te gaan. Ik had het al een paar maanden gevoeld: een hard stuk in mijn borst. Omdat ik van mijn vorige zwangerschap wist dat je lijf zeker tegen het einde veranderd zag ik niet echt de noodzaak om naar de huisarts te gaan. Een TV programma (“over mijn lijk”) maakt dat ik toch de stap neem om zekerheidshalve op controle te gaan. Ik besluit een afspraak bij de huisarts te maken voor de volgende dag
Of ik even wilde wachten in de wachtkamer en of ik iemand kon bellen. Ik probeerde in alle toonaarden te ontkennen wat er zojuist gebeurd was en wat de vermoedens van de dokter waren, maar de angst die ik op dat moment voelde was zo immens groot. Ik kon maar aan één ding denken en dat was Kanker en iets met dood.
Anderhalf uur later zat ik met mijn man in de wachtkamer van de afdeling radiografie en nog eens anderhalf uur later kreeg ik een voorlopige uitslag van de mammacare verpleegkundige: het was voor 98% zeker borstkanker en ook de klieren in mijn oksel waren helaas aangetast.
Vol ongeloof, verdriet en vol met vragen vertrokken we naar huis. Pas na het weekend hebben we een afspraak in het academische ziekenhuis om precies te horen hoe erg het allemaal zou zijn. Dat weekend proberen we er wat van te maken. Tussen de tranen en de angst door maakten we de babykamer af en spraken we met familie en vrienden. Het was het langste weekend van mijn leven.
De behandeling
Na dat weekend zat ik met buikpijn en klamme handen op het spreekuur van het academisch ziekenhuis. Ik vreesde zowel voor het leven van mijn ongeboren dochter als voor dat van mijzelf. Gelukkig kregen wij te horen dat de behandeling in opzet curatief was, ondanks de grootte van de tumor en de agressiviteit. Dit ziekenhuis had een speciaal team voor zwangere vrouwen met kanker, en hadden dus ook ervaring met de behandeling.
Precies een week na de doorverwijzing van de huisarts ontving ik mijn eerste chemokuur gevolgd door nog drie kuren elke twee weken. Die eerste chemokuur zal ik van mijn leven niet meer vergeten, het intense verdriet en de angst die ik voelde toen het rode goedje in mijn aderen liep. Ondanks dat ik niet om borstkanker had gevraagd en het niet mijn schuld was, voelde ik mij toch schuldig tegenover het kleine meisje in mijn buik.
Uiteindelijk heb ik vier keer een chemokuur gehad tijdens mijn zwangerschap. Er was geen dokter die mij op dat moment echt kon overtuigen dat mijn kleine meisje er geen last van zou hebben, rationeel misschien wel maar gevoelsmatig absoluut niet. Enige twijfel over het wel of niet geven van borstvoeding was ook meteen verdwenen, want dat zou niet gaan met de kuren die ik zou krijgen.
De bevalling en daarna
Na een zwangerschap van iets meer dan 37 weken werd mijn dochter met een keizersnede ter wereld gebracht. Een gezonde blakende baby, met een meer dan prima geboortegewicht en lengte. Het voelde als een overwinning op die rotkanker.
Na anderhalve week kraamtijd mocht ik weer. Met nog een vers litteken in mijn buik en een flinke dosis tegenzin was het tijd voor een MRI scan en de volgende 12 chemo’s.
Gevolgd door een borst- en okselklieramputatie en 15 bestralingen waar ik op dit moment nog mee bezig ben. Daarnaast slik en spuit ik de komende jaren nog anti-hormonen zodat zij niet een nieuwe tumor zouden kunnen veroorzaken.
De emotionele impact van mijn diagnose tijdens de zwangerschap
In de hele periode van mijn behandeling heb ik nog nooit verzuimd een nachtvoeding te doen of de verzorging van mijn kinderen compleet uit handen te geven aan mijn man of iemand anders. Het hield me op been, bracht structuur en een reden om op te staan elke dag. Maar nu, zo tegen het einde van deze helse rit, begin ik pas te zien wat mijn hormoongevoelige borstkanker mij allemaal heeft afgenomen. Een waardig einde van de zwangerschap met bijbehorend kraambed, de roze wolk met nesteldrang, mijn wens voor een derde kindje en mijn borst. Zaken die ik nooit meer terug krijg of ga ervaren.
Ik heb ontzettend veel gehad aan de schaarse lotgenoten die ik via social media heb leren kennen, omdat informatie over kanker in combinatie met zwanger zijn heel schaars is. Het idee dat je niet de enige bent is fijn, omdat zij als geen ander begrijpen waar je doorheen gaat.
