Nadieh kreeg toen ze 14 weken zwanger was van haar zoontje Abel te horen dat haar prenatale test (NIPT) afwijkend was, en moest direct naar het ziekenhuis komen. Ze bleek Hodgkin lymfoom (een vorm van lymfklierkanker) te hebben.
“Ik denk echt dat de zwangerschap me door deze periode heen heeft geholpen. We deden het samen. Abel en ik.”
Onderzoek en diagnose
In april 2018 werd ik door het UMC Utrecht gebeld over een vreemde uitslag van de NIPT en of we nú in de auto wilden stappen om langs te komen. Ik was toen 14 weken zwanger. Ik wist gelijk dat er iets met mij was (als het al iets was) en dat alles goed was met het kindje in mijn buik. Dat voelde ik zo sterk, dat gaf me rust. Die kracht en rust heeft mij door de periode erna heen geholpen. Tijdens dat eerste gesprek in Utrecht met een geneticus en gynaecoloog werd verteld dat de uitslag van de NIPT een onduidelijk beeld gaf en dat er waarschijnlijk iets met mij aan de hand was.
Ik kreeg eerst bloedonderzoek en nog wat testen, en een week later een echo van de lymfeklieren in mijn hals omdat ik die knobbeltjes had. Achteraf had ik spijt dat ik daar alleen heen ben gegaan; het was toch heftiger dan ik vooraf had ingeschat en ik had toen toch het gevoel dat het niet helemaal goed zat. Vlak daarna kreeg ik een MRI; eng, want ik ben nogal claustrofobisch, en ook mijn zoontje in mijn buik was tijdens het onderzoek heel onrustig. Ik was op dat moment vooral ook heel erg bezig met mijn zwangerschap: Ik wilde net als bij mijn dochter thuis bevallen en borstvoeding geven. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter kreeg ik groeiecho’s en daar werd ik zo onzeker van. Zo wilde ik me echt niet meer voelen.
Op vrijdag, 2 dagen na de MRI scan kregen we te horen dat de bultjes een soort lymfomen waren. Toen het nieuws kon zakken werd ik toch wel angstig. Dat weekend is achteraf het enige weekend geweest dat ik bang was om dood te gaan. Verder was ik bang dat ik geen band kon opbouwen met mijn zoon omdat ik zelf al mijn energie nodig zou hebben en dat hij niet goed gehecht zou raken. Ik vond dat ik mijn zoon nu al te kort deed en was bang dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Begin mei kreeg ik definitief te horen dat het kanker was. Wel de meest gunstige vorm, namelijk Hodgkin- lymfoom in een vroege fase.
De behandeling
Ik heb tijdens mijn zwangerschap 10 keer chemo gehad. Elke twee weken naar Utrecht voor de chemotherapie en 1 keer in de maand een groeiecho. Twee weken voor mijn 30-ste verjaardag en toen ik 20 weken zwanger was kreeg ik de eerste chemo. Ik was van te voren heel gespannen; ik wilde al die troep niet in mijn lijf en helemaal niet nu ik zwanger was. Het voelde zo fout en oneerlijk tegenover mijn zoontje. Tegelijk wist ik dat zonder mij, hij ook geen kans maakte, en ik dus geen keuze had. Gelukkig bleef mijn kindje voor en tijdens de chemo vrolijk door bewegen, en wist ik dat dit de goede keuze was. Samen zouden we ons er wel doorheen slaan.
In week 38 van mijn zwangerschap heb ik de laatste chemo gehad. Ik was zo blij dat, het er op zat. Ik voelde me gelukkig nog vrij goed, want mijn man Michiel had een verrassingsfeestje georganiseerd. Ik zou eigenlijk nog 2 chemo’s na mijn bevalling hebben maar ik heb besloten dat ik dat niet wilde. Ik wilde gewoon genieten van mijn zoon en ik wilde gewoon borstvoeding geven. De chemo was goed aangeslagen, alles was weg en het voelde goed zo. De arts en mijn man stonden er ook achter.
Mijn zoontje bleef die hele periode goed groeien en ik kreeg alleen maar stress door de echo’s, dus op een gegeven moment heb ik dat stopgezet. Ik was continu bang dat we ineens te horen kregen dat hij te klein was, terwijl mijn gevoel er 100% van overtuigd was dat het goed met hem ging. En met mij ging het naar omstandigheden ook goed. Ik was wel heel erg vermoeid en het einde van de zwangerschap was heel zwaar, maar ik heb me gelukkig nooit heel erg ziek gevoeld. Zo’n rare gewaarwording. Ik was ‘ziek’, heel ernstig eigenlijk maar ik heb me nooit echt ziek gevoeld.
Ondanks alles heb ik wel kunnen genieten van mijn zwangerschap. Nou ja genieten, zwanger zijn is gewoon niet altijd leuk en helemaal niet als je ook nog eens ziek bent. Maar ik heb zeker wel kunnen genieten van dat leven in mijn buik. Mijn leven is niet helemaal on hold gegaan. De laatste weken van de zwangerschap waren heel zwaar, maar ik weet niet of dat gewoon hoogzwanger was, de combinatie of de naweeën van de chemo. Zwanger zijn is sowieso zwaar natuurlijk.
De bevalling en kraamperiode
Ik wilde heel graag thuis bevallen, en was bang dat ik door de kanker in het ziekenhuis zou moeten bevallen. De gynaecologen in Utrecht wilden dat ook, maar konden tegelijkertijd niet aangeven waarom dat nodig was anders dan dat ik kanker had. Mijn man en ik hebben toen samen besloten dat zolang ik mij goed voelde en het goed zou gaan met onze zoon, ik thuis zou bevallen.
Met 41 weken – drie weken na de laatste chemo – ben ik thuis bevallen van onze zoon Abel. Een hele fijne en rustige bevalling, die voorspoedig verliep, samen met 2 vriendinnen ( een ervan is verloskundige) en mijn man aan mijn zij. In de kraamweek zelf voelde ik mij beter dan na de bevalling van mijn dochter, gek genoeg. Ook de borstvoeding kwam goed op gang – ik heb Abel twee jaar gevoed. Hij was de eerste maanden wel veel huileriger dan onze dochter. Ik heb achteraf het gevoel dat dat toch kwam door de behandeling. Na 3 maanden was het over en was hij de meest blije (en dikke) baby ooit.
Emotionele steun
De artsen raadden gelijk al aan om te gaan praten met een psycholoog. In het begin voelde ik daar niet zoveel voor, maar later ben ik toch met iemand gaan praten. Dat was heel erg fijn en ik ben enorm gegroeid als persoon tijdens en na deze periode. Normaal gesproken deel ik veel van me, maar de periode dat ik ziek was heb ik dat veel bij me gehouden. Ik deelde wel heel veel met goede vrienden en familie, maar ben er nu pas aan toe het te delen met iedereen.
Ik denk echt dat de zwangerschap me door deze periode heen heeft geholpen. We deden het samen. Abel en ik. Toen ik na de zwangerschap voor controle weer een CT- scan kreeg voelde ik me heel alleen. Ik denk ook dat de zwangerschapshormonen geholpen hebben tegen de klachten van de chemo.
Hoe het gaat met ons
Met Abel gaat het heel goed. Hij is 2 jaar en hij is een vrolijke en slimme jongen, die de oren van je hoofd praat. Hij ontwikkelt zich prima en is helemaal gezond.
Met mij gaat het ook goed. Het eerste anderhalf jaar heb ik wel heel veel last gehad van vermoeidheid, deels door onze 2 kinderen die (nog steeds) een paar keer per nacht even wakker worden en deels door de chemo. Het laatste half jaar ben ik echt anders moe, nu puur door de slechte nachten. Ik sliep als mijn kinderen ’s middags sliepen. Ben ook eigenlijk blij dat ik geen werk had. Het valt/ viel echt tegen, hoeveel energie ik had. Ik was ook heel lang veel vergeetachtiger en ik leefde echt heel lang in die bubbel die je na de bevalling hebt. Ik had lang last van overprikkeldheid.
Tegelijkertijd vind ik het ook nog steeds raar om te zeggen dat ik ernstig ziek was. Het was heel erg dat ik Hodgkin had, maar alles is zo goed verlopen. Dat het Hodgkin was, de meest gunstigste vorm van kanker, dat het na twee kuren al bijna weg was, ik me dus niet heel erg ziek heb gevoeld en ik wonder boven wonder zelfs een groot deel van mijn haar nog had. Het is net alsof deze ziekte geen onderdeel van mij is geweest. Het heeft wel impact op mijn leven gehad, maar ik ben in die periode van behandeling nog nooit zo zen en dichtbij mezelf geweest. Ik was altijd overal bang voor, als je mij 10 jaar geleden had verteld dat ik kanker zou krijgen dan had ik niet meer verder willen leven. Zo bang was ik toen voor kanker. En nou had ik het en ‘fietste’ ik er als het ware doorheen.
Het is nu precies 2 jaar na de laatste chemo. Ik doe een leuke opleiding, doe vrijwilligerswerk en ik ben op zoek naar een leuke baan. Het gaat goed. Ik ben niet bang om weer ziek te worden. De kans dat het terugkomt is heel klein, je weet maar nooit natuurlijk. Ik wil echter niet vanuit angst leven. Dat brengt je echt helemaal niets. Ik doe het dus nog steeds rustig aan. Mijn kinderen en mijn gezondheid zijn het belangrijkste. Bovenal ben ik heel dankbaar dat ik – ook financieel – de mogelijkheid heb om dit op deze manier rustig aan te doen. Ik ben blij dat de Stichting STER(k) en de gespreksgroep “zwanger en kanker” nu bestaan. Ik vind het belangrijk om andere vrouwen te steunen in dit moeilijke proces en hen te laten weten dat ze er niet alleen voor staan.