Michelle zit midden in een IVF-traject als ze erachter komt dat haar borst er anders uitziet dan normaal. Voor de zekerheid laat ze het nakijken. Ze ontdekt tegelijkertijd dat ze borstkanker heeft én dat ze zwanger is, een bizarre combinatie. Hieronder lees je haar verhaal voor de week van kanker in de zwangerschap.
” Ik ben zwanger Het is dus toch gelukt! Ik geloof het niet na al die tijd. Moeten we nu lachen of huilen in combinatie met de kanker?”
Beetje vreemd
Eind oktober merk ik ’s avonds bij het uitkleden op dat mijn tepel ingetrokken is. Beetje vreemd wel. Ja, ik zit in de wachtweken van mijn derde IVF-poging, maar zo snel veranderen je borsten toch niet? Aan de andere kant, hormonen doen veel. Toch vertrouw ik het niet. Nog geen week later zit ik in het Radboudumc voor een echo. In stilte voeren de radiologen de echo uit. Ze zien niet meteen iets geks. Een van de radiologen wil toch beter kijken en zoomt bij mijn linkerborst in op een plek achter mijn tepel. Ze kijkt bedenkelijk en wil waarschijnlijk toch een punctie doen. Wat een tegenvaller. Over twee dagen is het twee weken na terugplaatsing en mag ik een zwangerschapstest doen. Morgen krijg ik eerst een telefoontje voor de uitslag van de punctie. Geen idee welke kant dit opgaat. Het zal allemaal wel meevallen.
Echt waar?
Borstkanker komt bij een op de zeven vrouwen voor, maar eraan denken dat ik het zou kunnen hebben, komt totaal niet in me op. Om 13.00 uur gaat de telefoon en krijg ik de uitslag. Mevrouw, u heeft borstkanker, zijn de woorden die door de telefoon klinken. Mijn partner Mark zucht en mijn moeder schrikt. Ik reageer huilend dat dit niet kan, niet nu het erop lijkt dat ik eindelijk na ruim drie jaar zwanger ben. Eén van de eerste vragen die ik meteen stel is of het zo ver kan komen dat ik moet kiezen tussen mijn eigen gezondheid en het afbreken van mijn zwangerschap. Dit is wel het laatste wat de artsen willen. Wel is het van belang te weten of ik zwanger ben, want dat heeft invloed op het behandelplan.
We spreken af dat ik morgenvroeg de uitslag van de zwangerschapstest doorgeef. Thuis is iedereen overstuur. Ik ben vooral heel nuchter. Ik ga nog niet dood. Het valt vast allemaal wel mee. Ik ben gewoon totaal verontwaardigd. Wat ik wel weet, is dat je kanker niet alleen hebt. Iedereen om je heen doet mee. Dat gevoel heb ik nu al.
Lachen of huilen?
Na een onrustige nacht doen we vroeg in de ochtend een zwangerschapstest. Deze is toch echt positief en de extra test ook. Ik ben zwanger. Het is dus toch gelukt! Ik geloof het niet, na al die tijd proberen. Moeten we nu lachen of huilen in combinatie met de kanker? We vieren het wel want dit is heel bijzonder. Daarna bel ik de verpleegkundig specialist voor de uitslag van de test. Ze kunnen nu pas echt mijn behandelplan maken. Er komt veel op mij af en ik zoek online naar informatie over zwanger en kanker. Daarbij kom ik op de website van Stichting STER(K) terecht, waar veel informatie bij elkaar te vinden is.
Het hele pakket
Na de zwangerschapstest en aanvullende echo gaat alles in een stroomversnelling. De operatie moet voor de zekerheid snel en het advies is toch echt om de borst te amputeren. We moeten het weefselonderzoek na de operatie nog afwachten, maar het ziet ernaar uit dat er nog meer nodig is voor de behandeling van mijn kanker. Dit blijkt achteraf ook terecht. De tumor blijkt namelijk groter en agressiever dan verwacht. En is ook hormoongevoelig. Ik krijg aanvullende systeemtherapie: dat betekent chemotherapie, radiotherapie (bestraling) en endocriene therapie (ook wel anti hormonale therapie) – het hele pakket. Met de chemo mag ik starten in het tweede trimester van mijn zwangerschap en ik ga hiermee door tot een paar weken voor de bevalling. Ik realiseer me dat ik dus de hele zwangerschap door chemo krijg en na de bevalling meteen aan de slag moet met bestralingen. Ik had mijn langverwachte zwangerschap toch wel even anders voorgesteld. Hoe erg ook, we veranderen er niks van. Wil ik beter worden, dan is dit uitgebreide behandelplan echt nodig. Ik ben allang blij dat ik gelukkig niet hoef te kiezen tussen mijn gezondheid en mijn zwangerschap, die ik – hoe pril ook – echt niet wil opgeven.
Achtbaan
Het meeste zie ik op tegen de chemo. Bij de medisch oncoloog wordt het me allemaal even te veel. Het dringt tot me binnen dat mijn schrikbeeld en het herkenbare beeld van kanker werkelijkheid wordt. Kaal worden. Want wie denkt aan kanker, denkt aan kale mensen. En ik word hoe dan ook kaal van deze chemo. De chemo heeft ook invloed op mijn vruchtbaarheid. De kans op een broertje of zusje voor deze kleine is klein. Daarom doen de artsen er alles aan om dit goed te laten gaan. Volgens Mark is vruchtbaarheid mooi, maar het is belangrijker dat ik beter wordt. Ook de dokter is heel duidelijk. Als we niks doen heeft deze kleine straks mogelijk geen moeder meer. Dat wil niemand. Het dringt tot me door dat dit echt gaat om leven en dood. Voordat we naar huis gaan, ga ik nog even naar de wc en begin daar heel hard te huilen, om alles wat er op ons af gaat komen.
Vreugde en verdriet
Nog voordat de operatie is, staat de eerste echo bij de poli voorplantingsgeneeskunde op de planning. De spanning is aan het eind van de middag niet meer te houden. De gynaecoloog maakt meteen een echo. Ik houd krampachtig Marks hand vast en kijk naar het gezicht van de gynaecoloog. Mark durft wel te kijken en ziet al snel dat het goed zit. Ik zit eigenlijk alleen maar te ratelen, totdat ze zegt: ik zie wel hartactiviteit. Ik schiet vol ongeloof overeind in de stoel. Ze zoomt in om het goed in beeld te brengen. En ja we zien een stipje knipperen. Dat is het hartje. Wow het is echt waar. Ik ben 7.5 week zwanger. Ondanks al het verdriet over de borstkanker, mag er toch ook ruimte zijn voor vreugde. Er groeit een levend mensje in mij. Dat is echt een wonder!
Samen doen, de baby en ik
Enkele weken na de operatie is het tijd voor de eerste chemo. Gelukkig ben ik nog steeds zwanger en zijn de eerste 12 weken voorbij. Ik vind het heel spannend, en weet totaal niet wat me te wachten staat. Nadat ik ga zitten in een stoel krijg je een infuus. Na wat medicatie tegen de misselijkheid, hangen ze de chemozakken eraan en kan het feest beginnen. Het vergif druppelt langzaam mijn aderen in. Hoezo mag je tijdens een zwangerschap niet drinken en roken, maar wel deze rotzooi toedienen? Vooral de feloranje vloeistof van de eerste zogenoemde AC-kuren ziet er echt als puur vergif uit. Voor de grap zeg ik dat het op Aperol Spritz lijkt. Ik weet dat het niet anders kan, maar het is zo dubbel om chemo te ondergaan, terwijl er ook een mensje in mij groeit. Helaas heb ik geen keuze. Ik houd mezelf voor dat we dit samen doen en we samen volhouden. De baby en ik.
Met dikke buik naar de chemo
Om de drie weken heb ik een ‘zware’ AC-kuur. Vier keer totaal. De haaruitval vind ik verschrikkelijk. Van heel lang haar naar kaal. Een haarwerk biedt gelukkig uitkomst. Dan zie je niet meteen aan mij dat ik kanker heb. De rest van de bijwerkingen vallen enorm mee. Ik ben wel echt meer moe, maar kan nog steeds goed functioneren. Gelukkig niet misselijk of beroerd. Wel ben ik extra vatbaar voor van alles en nog wat. En dan is er ook nog eens corona. Ik blijft ondanks alles positief. Ik ben ervan overtuigd dat je mentale gezondheid invloed heeft op je fysieke gezondheid. Na de zware kuren volgen 12 ‘lichtere’ kuren. Ook deze kuren kom ik steeds goed door. Mijn buik wordt met de weken steeds beter zichtbaar en dat roept bij andere patiënten op de dagbehandeling vragen op. Het ziet er toch gek uit een zwangere vrouw aan de chemo. Ik krijg geregeld de vraag of dit wel kan. Ieder moment dat ik de lift pak naar de dagbehandeling maak ik een foto en vink ik de chemo’s af. Want hoe meer ik er af kan vinken, hoe dichter ik bij de bevalling ben en ons kindje in de armen kan nemen.
Donkere wolk boven de zwangerschap
Hoewel alle de kuren gelukkig dus wel meevallen en de weken voorbij vliegen, blijft het moeilijk om te genieten van de zwangerschap. Blijft het wel goed gaan? Houdt de kleine er na de geboorte niks aan over? En als ik straks echt ‘schoon’ ben, hoe lang blijft dit dan zo? Kan ik onze kleine jongen of meid dan zien opgroeien? Vragen die dagelijks door je hoofd schieten en het er niet makkelijker op maken.
Welkom lieve baby!
In week 36 van de zwangerschap krijg ik de laatste chemo. Wat een mijlpaal. De laatste weken van mijn zwangerschap vind ik zwaar, en maak ik me zorgen of ik mijn baby nog genoeg voel. In de week na de laatste chemo heb ik een zwangerschapscontrole. Op de groeiecho’s lijkt het erop dat de groei van de baby afneemt. Een baby kan door chemo namelijk een kleiner geboortegewicht hebben en ook eerder geboren worden.
De controle was goed. Geen reden voor inleiden. Diezelfde avond breken totaal onverwachts mijn vliezen. De baby geeft zelf aan dat het tijd is. Na een vlotte en natuurlijke bevalling komt ons kindje ter wereld. Het is een jongen. Welkom lieve Ties! Wat een ontlading na al deze tijd. Mark en ik zingen lang zal hij leven voor hem en zijn emotioneel. We genieten intens van zijn eerste uren. Wat is hij mooi en lief! En hoe bijzonder na alles wat wij samen moesten doorstaan de afgelopen maanden.
Kraamweek met een traan
De kraamweek verloopt op zich goed, maar ik ben ook veel verdrietig. Je hebt natuurlijk de bekende kraamtranen, maar ook andere dingen van de afgelopen maanden komen er nu uit. Zo kan ik geen borstvoeding geven. De laatste chemo is nog te kort geleden om Ties aan te leggen. Dan maar eerst kolven. Helaas komt de borstvoeding niet op gang. Wat ben ik boos en verdrietig. Heeft de kanker dit mij ook nog eens afgenomen? Ik wil graag het allerbeste voor ons zoontje. Dit heb ik nog niet verwerkt of het Radboudumc belt om de bestraling door te nemen. Dat valt bij mij helemaal verkeerd. Ik zit in mijn kraamweek, mag ik alsjeblieft nu even genieten en mij even afzonderen van al het medische?
Gekke gewaarwording
Na mijn kraamweek heb ik een gesprek met de radiotherapeut oncoloog en starten al snel de bestralingen. 15 keer in totaal. Iedere werkdag begeef ik me naar het Radboudumc om plaats te nemen onder het enorme bestralingsapparaat. Een gekke gewaarwording. Je merkt tijdens het bestralen niks. Je merkt alleen het geluid van het apparaat op. Gelukkig staat er nog een muziekje aan. Hoe gek het ook klinkt. In mijn hoofd neurie ik mee met Saturday Night van Wigfield. Maar het is ook belangrijk mijn aandacht erbij te houden. Bij iedere bestraling houd ik mijn adem voor 30 seconden in. Ook de bestralingen vliegen voorbij en kom ik goed door. Al is dit wel vermoeiend met een pasgeborene. Ties en mijn moeder gaan vaak mee naar de bestralingen. Ook Mark, mijn vader en schoonzusje gaan eens mee.. Wat fijn om dit niet alleen te doen, ook al zijn de bestralingen maar kort.
Genieten van al het moois
En dan kom ik bij het ‘eind’ van mijn behandeling. De anti-hormonale therapie. Ik zit nog niet bepaald te juichen om in de kunstmatige overgang te zijn. Al helemaal niet zo kort na de zwangerschap. De hormonen gaan van hot naar her, maar wat moet dat moet. Ik denk dan vooral aan Ties en weet waarom ik dit doe. Ik wil hem groot zien worden en nog lang genieten van al het moois in deze wereld. Samen met lieve mensen om mij heen. Of dat mij dat echt gegeven is weten we niet, maar we doen er in ieder geval alles aan om dit waar te maken. Het klinkt cliché, maar het is echt waar. Pluk de dag, want je weet nooit wat morgen je brengt.