Wat leek op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, bleek lymfeklierkanker. De
grond schuift in een klap onder Mandy’s voeten vandaan. Omdat het een aggresieve
variant blijkt te zijn, moet ze snel een beslissing maken. Aan de chemo met of zonder
kindje in je buik?
“ Alle gedachten schieten door je hoofd. “Kan ik ons kindje op de wereld zetten? Kan ik onze kinderen zien opgroeien? Ga ik dood? Tranen rollen over mijn wangen”
Alle gedachten schieten door je hoofd
Met een vreselijke pijn kwam ik in mei binnen op de huisartsenpost in het Deventer ziekenhuis. Ik zat in mijn eerste trimester, en het vermoeden was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na een inwendige echo bleek dat ons kindje op de goede plek zat. Wat een opluchting!
Verder onderzoek volgde, om de oorzaak van de pijn te vinden. Een foto, CT-scan, een punctie en toen kwam de uitslag. KANKER! De grond schuift in een klap onder je voeten vandaan. Alle gedachten schieten door je hoofd. “Kan ik ons kindje op de wereld zetten? Kan ik onze kinderen zien opgroeien? Ga ik dood? Tranen rollen over mijn wangen. Alle informatie volgde en aan de hand daarvan moesten we een keuze maken. Ik heb een agressieve variant van lymfeklierkanker dus een beslissing moest snel genomen worden. Aan de chemo met of zonder kindje in je buik!?
Samen doen
Het AMC neemt alles over en adviseert ons de 13 weken echo te doen. Even heb ik de gedachte: “Als ze nu een (chromosoom) afwijking vinden, waarbij ons kindje geen kans van leven heeft, hoeven wij zelf niet te kiezen”. Het zijn vreselijke gedachten en we duimen dat alles goed is. Als dat zo blijkt te zijn, huilen we tranen van geluk en ons besluit staat vast, we gaan dit samen doen!
Wat staat ons te wachten?
Het eerste gesprek met hematoloog en gynaecoloog in het AMC zijn prettig. Vakvrouwen, kundig, professioneel, meelevend en niet te vergeten een goede dosis humor. Dinsdag worden de controle dagen en donderdag de chemo dagen. Alles controles zijn goed dus ik krijg groen licht voor de eerste chemo. Donderdag voor dag en dauw in de auto. Anderhalf uur rijden. Stilte en spanning…..wat staat ons te wachten. Weer staat er een topteam klaar op de afdeling. De zakken worden aangekoppeld en daar gaan we dan, mijn/ onze eerste chemo loopt in.
Extreme moeheid slaat toe en ik ben nog aan het strijden om alles te kunnen volgen maar mijn ogen zakken dicht. Na ongeveer zeven uur zit het erop en gaan we naar huis. De enorme moeheid blijft die week aan. Gelukkig staan er mensen klaar om ons te helpen met het opvangen van onze zoon, de hond en het huishouden. Bossen bloemen, app berichten, kaartjes, kaarsen, gelukspoppetjes, armbandjes, klavertjes vier en chocolade worden bezorgd. Zoveel lieve woorden en medeleven voelt fijn. Jeuk en pijn spelen op. Omdat mijn weerstand vermindert door de chemo speelt er gordelroos op. Een virusremmer is het enige dat gegeven kan worden.
Doet het pijn mama?
De woensdag voor de tweede kuur heb ik mijn haren ’s morgens nog lekker gewassen maar ‘s avonds voel ik ineens plukken haar tussen mijn vingers. Je weet dat het gaat komen, maar geschrokken en verdrietig breng ik de eerste lokken naar de prullenbak. De plukken haar die ik verlies zijn zo pijnlijk en vervelend op mijn lijf dat ik besluit mijn man en kind met de hond eruit te sturen, terwijl ik de tijd neem om met de tondeuse mijn koppie kaal te maken. Bij hun terugkomst zijn mijn tranen gedroogd en vraagt mijn zoon: doet het pijn mama? Nee hoor!
weken in kleuren
Op de helft van de kuren krijg ik een tussentijdse scan. De kanker is boven verwachting goed geslonken en met ons kindje gaat het goed! Blij en sterk ga ik de volgende kuur in maar na een uur lig ik moe en futloos in het ziekenhuis bed. Met de 3 weken tussen de chemo’s door vind in een beetje een routine. De eerste week geef ik de kleur zwart. Niet in staat voor mijn zoon te zorgen. Veel slapen en geen energie. De tweede week is grijs. De ochtenden lukken om voor mijn zoon te zorgen maar in de middag samen op bed. Medicijnen ophalen is het uitje van de dag. De derde week is wit. Iets meer energie. Zelfs voor een boodschapje en bezoekjes. Langzaam begin ik in de witte weken aan het schilderen van de babykamer want inmiddels begint de nesteldrang aardig toe te nemen.
Naar einddatum toewerken
Feestjes, verjaardagen en uitjes met vrienden wisselen elkaar af met chemo’s en hele dagen slapen en thuis op de bank tv kijken.
Meer en meer complicaties spelen op maar met ons kindje gaat het goed. Langzaam werken we naar de einddatum toe.
Kunnen we slingers ophangen?
De gezelligheid op de afdeling is goed dus bij de een na laatste kuur krijg ik de vraag, kunnen we de volgende keer de slingers ophangen? Jaaa antwoord ik. Jullie zorgen voor de slingers! Ik voor de champagne. Champagne 0.0 uiteraard. En zo werd de laatste chemo een klein feestje in het ziekenhuisbed.
Kerngezonde dochter in onze armen
22-11-22 is de datum die we vast zetten om de bevalling in te leiden. Na een rit van 2,5 uur aangekomen in het AMC. Wachtend op de verloskamer op de anesthesie voor een ruggenprik en het breken van mijn vliezen. Uiteindelijk komen de pers weeën door de verdoving heen en hebben we onze kern gezonde dochter om 17.48 uur in onze armen.
Kankervrij
2 weken later keerde we terug naar het AMC voor een PET/CT-scan. Hierdoor mocht ik 24 uur niet bij mijn kinderen komen vanwege de straling. Maar het is allemaal niet voor niets geweest, want de uitslag daarvan is goed. KANKERVRIJ!
Dankbaar
Wij deden mee aan alle wetenschappelijke onderzoeken, en zijn de vrouwen die voor ons hebben meegedaan, dankbaar voor de informatie die er tot nu toe is. Langzaam krijg ik weer meer energie. Tijd voor een feestje! Een “vier het leven feestje” met prachtige aankleding, leuke dames achter de bar een super goede band en het belangrijkste veel dierbare vrienden en familie. Als ondernemer heb ik niet kunnen werken dus langzaam pak ik dat ook weer op. Heerlijk om na zo lang thuis te zijn weer te kunnen werken. Een goede balans tussen werk en het gezin is gevonden. Ons gezin is compleet! ( mede door de chemo bepaald) Wij doen veel leuke dingen met zijn vieren. We zijn gezond en mijn man en ik genieten van hoe onze kinderen opgroeien. Met heel wat bagage in onze rugzakje kijken we positief naar de
toekomst.