Cat voelt ten tijde van haar zwangerschap een knobbel in haar borst. We delen een van haar blogs in het kader van onze week voor kanker in de zwangerschap.
“Nadat ik van de oncoloog te horen kreeg wat mijn behandelplan was, startte ik nog geen week later met de eerste chemo. In spoed tempo stopte ik met het voeden van mijn zoontje van toen 3 maanden oud. Iets waar ik enorm van genoot.”
Drie maanden na de geboorte van zoon Rocco gaat Cat naar de huisarts. Met een gerust hart verlaat ze de praktijk. Haar arts geeft aan dat het geen kanker is, maar verwijst haar door naar het ziekenhuis om uit te zoeken wat het wel is. Een dag later krijgt Cat na enkele onderzoeken haar diagnose: hormoongevoelige borstkanker. Na een behandeltraject van ruim een jaar bestaande uit 22 chemo kuren, bestralingen en operaties kan ze opgelucht vertellen dat ze schoon is verklaard en dat ze nu enkel voor controles terug hoeft naar het ziekenhuis. Hieronder deelt ze een stuk uit haar dagboek over haar gevoelens ten tijde van haar behandeling. Rocco was tijdens het schrijven 1 jaar oud en haar dochter Reeva 3.
Ik mis het nog steeds. Borstvoeden.
Mijn rationele zijn begrijpt dat op de weegschaal van het leven, borstvoeden futiel is. Maar de manier waarop het voeden is gestopt, het abrupt van mijn roze wolk afdonderen en het overweldigende gevoel van controleverlies, is wat de situatie zo pijnlijk heeft gemaakt. Nadat ik van de oncoloog te horen kreeg wat mijn behandelplan was, startte ik nog geen week later met de eerste chemo. In spoed tempo stopte ik met het voeden van mijn zoontje van toen 3 maanden oud. Iets waar ik enorm van genoot. Het is zo bijzonder om een baby gemaakt uit de liefde van mij en mijn man Daniel onder mijn hart te mogen dragen en te baren uit mijn lichaam. En daarna om hem letterlijk te zien groeien van mijn melk, uit mijn borst. Het was me gelukt om Reeva 18 maanden te voeden en ik wilde dit dolgraag ook doen voor Rocco. Zoiets intiems, op de gekste uren van de dag, in mijn armen, in de draagzak, of in bed, alleen hij en ik (en een rondlopende en aandachtvragende peuter, maar goed, dat is een ander onderwerp).
Maar het mocht niet zo zijn. Mijn hele lichaam moest plaats maken voor chemotherapie en de melk die uit mijn borsten vloeide als ik Rocco hoorde huilen in de eerste weken van mijn behandeling was giftig geworden. Dat ik zo acuut moest stoppen, resulteerde in een trauma waar ik in de maanden daarna hard aan heb gewerkt om de pijn lichter te doen voelen. Ik liet na de diagnose foto’s maken, die ik maanden later pas onder ogen kon zien. Ik sprak met Daniel over het verdriet, met vriendinnen over moederschap en schuldgevoelens en heb bij het Helen Dowling Instituut therapie gehad in de vorm van EMDR.
Ik moest rouwen om iets wat niet meer was. Bij het HDI zag ik in dat ik geen oordeel heb over hoe andere moeders hun babies voeden, maar dat ík mezelf pas een goede moeder vind als ik mijn baby borstvoeding geef. Toen ik tot dat inzicht kwam, kon ik mezelf “vergeven”.
Ik vergeef mezelf dat ik Rocco niet meer voed, maar ik mis het heel eerlijk nog steeds. Vorige maand bijvoorbeeld toen hij de waterpokken kreeg, of een paar weken terug met zijn BMR vaccinatie, of onlangs met zijn koortsstuip en de ambulance midden in de nacht hem kwam controleren en gisteren toen hij flat face down viel op de boot richting Terschelling en bloed spuugde omdat zijn tandje door zijn lip kwam.
“
Ik heb na het stoppen van de borstvoeding echt opnieuw moeten leren om Rocco op een andere manier te troosten. Inmiddels doe ik dat niet meer zo paniekerig als een jaar geleden.
Ik wikkel nu mijn armen om mijn niet zo kleine dreumes, duw hem stevig tegen mijn neppe maar kanker vrije tiet, neurie ik een liedje, zoen ik hem en probeer ik hem te troosten met de woorden: “Ik heb je vriendje. Huil maar als je pijn hebt of als je verdrietig bent, ik ben hier en ik houd van jou”.
Cat blogt over moeders hap, ziek zijn, maar vooral beter worden op instagram via @_rollwiththepunches_ Haar blogs worden regelmatig op Ouders van Nu geplaatst.
