Azin is zwanger van haar tweede kindje, als ze ineens een blaasontsteking krijgt die maar niet over wil gaan. Ze blijkt blaaskanker te hebben.
“De zwangerschap raakte helemaal op de achtergrond. We waren alleen maar met het behandelplan bezig, ziekenhuis in ziekenhuis uit, heel veel pijn hebben, overleven, verdriet, ervoor zorgen dat ons oudste zoontje er niet veel van mee krijgt…”
Te mooi om waar te zijn
Wanneer ons oudste zoontje 1 jaar is raak ik zwanger van onze tweede. Een droom die uitkomt! Zo hadden we het bedacht, maar dat het nu ook zo was…wauw!
De eerste zwangerschap was heel fijn. Ik voelde me mooi en vond het heerlijk om te pronken met mijn buik en een jaar borstvoeding geven was ook zo wonderlijk. Dit wilde ik nog wel een keer ervaren. En dat leek allemaal te gaan lukken…of was het te mooi om waar te zijn?
van kwaad tot erger
Rond de 16e week van de zwangerschap kreeg ik blaasontsteking die maar niet over ging met antibiotica. De pijn, het branderige gevoel ging van kwaad tot erger. Helse pijnen heb ik ervaren. Ik was echt bang geworden om naar de wc te gaan. Na 5 kuren en 11 weken later kreeg ik eindelijk een diagnose, maar het was niet degene waar ik op hoopte. Ik dacht aan een poliep die heel pijnlijk was door de baarmoeder die erop drukte. Nee, het was blaaskanker.
BAM! Het sloeg in als een bom, maar tegelijk leek het niet over mij te gaan. Want ja, dit soort dingen komt toch alleen bij andere mensen voor? Zat ik daar in mijn uppie met mijn dikke buik – het was immers corona tijd en je moest alleen naar je afspraken komen.
rijdende sneltrein
Vanaf dat moment begon de sneltrein te rijden. Ik kreeg een doorverwijzing naar een academisch ziekenhuis en 2 weken later kreeg ik al een TURT-operatie. De arts had de drie scenario’s van tevoren uitgelegd en ik ging ervan uit dat ik de mildste variant had: alleen tumor(en) aan de blaaswand die ze weg kunnen schrapen en daarna eventueel een paar chemo spoelingen. Appeltje eitje dus. Dan konden we daarna zo snel mogelijk verder met ons leven en van de zwangerschap genieten.
Niets was minder waar. De tumor bleek door de spierwand naar de buitenkant gegroeid te zijn. De ergste variant! En dat betekende dat de blaas verwijderd moest worden. Maar daaraan voorafgaand waren 2 chemokuren tijdens de zwangerschap en 2 kuren daarna nodig.
zwangerschap op de achtergrond
Daar waarbij ik steeds maar 2 soorten antibiotica mocht voor de blaasontsteking omdat ik zwanger was, werd nu mijn hele lichaam vergiftigd met chemo terwijl ons kindje nog in mijn buik zat. Wat was dat tegenstrijdig en voelde ik me schuldig! De zwangerschap raakte helemaal op de achtergrond. We waren alleen maar met het behandelplan bezig, ziekenhuis in ziekenhuis uit, heel veel pijn hebben, overleven, verdriet, ervoor zorgen dat ons oudste zoontje er niet veel van mee krijgt…
Eindelijk bevallen
Bij 38 weken werd ik ingeleid om te bevallen. Eindelijk! Ik kon niet meer. Mijn lichaam was zo hard aan het werken dat ik dood en doodmoe was. En dat was het moment dat de ziekte op de achtergrond verdween. Ik wilde me zo goed mogelijk focussen op de bevalling omdat er iets moois ging komen. De bevalling verliep heel soepel en daar was dan eindelijk kerngezond, onze mooie, sterke zoon! En daarmee verdween gelukkig ook mijn schuldgevoel. Hij hoefde geen chemo meer. Ik kon het nu alleen doen.
Ik had wel een schuldgevoel dat ik hem geen borstvoeding kon geven want die was vergiftigd. Hij had de antistoffen juist zo nodig na de chemo! Ik kon het hem niet zelf geven maar gelukkig wel via een paar donormoeders waar ik moedermelk van had gekregen. Het verlangen om hem zelf te voeden was heel groot. Ik was kwaad dat de kanker me dat had ontnomen!
even genieten
De oncoloog belde 1 week na de bevalling. “Ben je er klaar voor om volgende week je behandeling weer op te pakken?”
Maar ik was zo aan het genieten en niet met ziek zijn bezig dat ik vroeg of ik nog een week extra mocht. En dat mocht gelukkig. Ik hoefde 3 weken lang niet even niet ziek te zijn en dat verdween even op de achtergrond. Lekker genieten van ons kersverse gezin.
nog keihard doorvechten
De laatste 2 kuren vielen me enorm zwaar. Mijn lichaam moest herstellen van de bevalling maar daarnaast moest het ook keihard werken om te vechten tegen de kanker en de chemo. Ik was heel bang voor de operatie daarna maar ik kon niet wachten tot de chemo klaar was. Het leek eindeloos te duren en ik werd alleen maar vermoeider.
In de 6 weken rust die ik kreeg heb ik geprobeerd om mijn conditie op te bouwen om zo goed mogelijk de operatie in te gaan. Maar na 11 uur opereren werd ik wakker alsof ik verlamd was. Ik zat helemaal onder allerlei pijnmedicatie en ik kon alleen maar slapen.
Het heeft 2 jaar geduurd voordat ik volledig hersteld was en daar heb ik hard voor gewerkt. Mijn kinderen waren de grootste motivatie om beter te worden. Ik wilde er voor ze zijn en ik wilde fit zijn, voor hen.
sterker dan je denkt
Af en toe ben ik nog boos en verdrietig, maar nu 3 jaar verder kan ik weer volop genieten en leven! Ik zou anderen in deze situatie willen meegeven dat er echt licht is aan het eind van de tunnel. Je bent sterker dan je denkt ook als dat soms niet zo voelt. En je eindigt nog sterker!
Ik wist soms niet hoe ik sterk kon zijn en er doorheen moest komen. Gelukkig heeft mijn geloof me heel veel kracht gegeven. Ik ben niet gestopt met bidden hoe zwaar het soms ook was. Zonder God had ik dit niet gekund en zou dan ook tegen anderen willen zeggen, hoe oneerlijk het ook voelt, God heeft dit niet voor je gewild maar Hij kan je wel helpen, als je Hem maar vertrouwd. Verlies niet je geloof.
Je krijgt een andere kijk op het leven. Ik durf nu beslissingen te nemen die ik voorheen niet durfde en dat verrijkt mijn leven. Hou vol! Er komen mooie dingen op je pad!
