Na een lang fertiliteitstraject voelt Angela een knobbel in haar borst. Zou ze dan eindelijk zwanger zijn?
“Ik was verbijsterd, hoe kon dit gebeuren? En waarom gebeurde dit nu?”
Zou ik zwanger zijn?
Nadat ik een diagnose PCOS had gekregen, begon ik met medicatie om de grootste droom van mij en mijn vriend werkelijk te laten worden. Ik kreeg medicatie voorgeschreven van mijn huisarts om een eisprong op te wekken. Na 7 rondes hadden we eigenlijk geen hoop meer op een eisprong, en mochten we naar de fertiliteitskliniek. Toevallig genoeg zat er toen precies een groot ei te wachten om te springen.
Twee weken later werd ik wakker met steken in mijn borst, ik voelde ineens een bult. Na veel nadenken of ik me niet aanstelde belde ik toch de huisarts en ergens in mijn hoofd dacht ik, zal ik zwanger zijn? Zijn dit klieren?
Maar helaas dacht de huisarts hier anders over en stuurde mij door naar het ziekenhuis, voor afspraken voor een echo en eventueel een punctie. Een week later testte ik positief! Ik was eindelijk zwanger!
In het ziekenhuis de week daarop werd van mijn borst een echo gemaakt. Al na één minuut werd er gelijk besloten een punctie te doen en er werd een marker geplaatst. Ik bleef nog steeds positief.
Van blijdschap naar slecht nieuws
Op 14 september 2021 een afspraak bij de huisarts voor de eerste echo van de zwangerschap met 5 weken, en daar zagen we dat het vruchtje op de goede plek zat, wat een blijdschap!
Nu nog de uitslag van het ziekenhuis..
De huisarts keek in mijn dossier en zag helaas het slechte nieuws. Ik bleek borstkanker te hebben (triple positief). Ik was verbijsterd, hoe kon dit gebeuren? En waarom gebeurde dit nu???
Op zoek naar opties
In Nederland gaven de artsen aan dat ik beter mijn zwangerschap kon afbreken omdat deze nog zo pril was. De chemo die ik nodig had zou daarbij schade kunnen toebrengen aan de foetus. Maar dat was voor mij geen optie. Ik was eindelijk zwanger, na anderhalf jaar proberen, en dan zou ik hem moeten afbreken?
We zochten naar andere opties, en vonden het UZ in Leuven. Daar werd aangegeven dat er eerst geopereerd kon worden. De chemotherapie volgde dan daarna, in mijn tweede trimester.
Behandeling met mijn zoontje in mijn buik
Vol angst maar ook goede hoop heb ik alles doorlopen met mijn zoontje in mijn buik. Een amputatie met directe reconstructie, en daarna chemotherapie van 4x AC en 10x Taxol. Met om de twee weken een echo.
Genieten van de zwangerschap kon ik maar amper omdat ik zo veel bezig was met overleven. Bij 37 weken zwangerschap ben ik ingeleid, en hield ik eindelijk mijn kerngezonde zoon Jake in mijn armen. Zo opgelucht maar mijn lichaam was op.
Genieten van de kraamtijd kon niet lang, want na mijn bevalling moest ik gelijk starten met hormoontherapie en her2 remmers. En daardoor startte de vele ziekenhuisafspraken ook weer. Ik werd de overgang in geslingerd terwijl mijn hormonen nog doorraasden in mijn lijf.
Mentale klap
De band tussen mijn zoontje en mij heeft echt moeten groeien en mentaal heb ik een flinke klap gekregen. Ik heb zo hard volgehouden dat ik op die blauwe wolk zat, maar achteraf hingen er toch ook grijze wolken boven mijn hoofd.
Jake huilde veel en ik vroeg mij steeds af of het zou komen door alle behandelingen die ik heb moeten ondergaan. Bang dat hij er toch iets van had meegekregen. De band tussen mijn zoontje en mij heeft daardoor ook echt moeten groeien, en dat doet het nog steeds elke dag.
Ik ben snel overprikkeld, moe en mijn lontje is kort. Momenteel loop ik nog bij de psycholoog en psychiater om hier aan te werken en alles een plek te geven.
Met Jake is alles goed! Hij loopt niet achter, zelfs voor en hij doet mee aan de controle en het onderzoek bij het Prinses Maxima centrum voor de CIP studie.