Nadine is 27 weken zwanger als ze een knobbel in haar borst voelt. Vast een ontstoken melkklier,
denkt ze. Ze blijkt borstkanker te hebben.
“Ik wil leven en er voor mijn kind en man zijn, en toen ik met mijn dikke buik bij de dagbehandeling zat en er overheen aaide wist ik nog meer waarvoor en vooral voor wie ik sterk moet zijn. Het heeft geholpen om alles te doorstaan.”
Eventjes weg
Vlak na een corona lockdown mag je voor het eerst weer reizen. Mijn man gaat sinds lange tijd weer voor werk naar het buitenland en ik zit alleen op de tuinstoelen in de woonkamer. Toch nog even de begane grond verbouwen voordat de baby er is. Ik ben 27 weken zwanger. Ineens voel ik iets in mijn borst dat er eerst nog niet zat. Eerder in de zwangerschap had ik al iets met mijn oog, wat door de zwangerschap bleek te komen, en met dezelfde insteek ga ik ook nu toch even langs de huisarts. Die verwijst me direct door na het ziekenhuis; het zou een ontstoken melkklier kunnen zijn. Omdat ik op dit moment van een banaliteit uitga (denk aan het oog) ga ik met het ov alleen naar het ziekenhuis. Ik vertel nog tegen mijn collega dat ik eventjes weg en later weer te bereiken
ben. Dit werden uiteindelijk 485 dagen later.
FOUTE BOEL
Vrij snel werd duidelijk dat het helaas geen ontstoken melkklier is maar borstkanker. Tijdens de echo was er een moment waar ik gewoon voelde dat het foute boel was. Er viel opeens een bepaald soort van stilte die alles behalve stil was. Omdat het ziekenhuis waar ik de echo liet maken kon helpen bij kanker of bij zwangerschap, maar niet bij de combinatie van beide, werd ik doorgestuurd naar het EMC. Mijn man is inmiddels ook weer thuis. Ineens zitten we op een maandag ochtend in het EMC met
een groot medisch team van specialisten. Het komt erop neer dat ik tijdens de zwangerschap met mijn dikke buik de oncologie binnen loop en chemotherapie krijg. Waar ik eerder in de zwangerschap nog aan het twijfelen was of ik echt een paracetamol nodig had bij erge hoofdpijn, is er nu een infuus in mijn arm met chemotherapie.
Van kankerpatiënt naar kraamvrouw
Nadat de gynaecoloog en de oncoloog hebben onderhandeld werd besloten om de bevalling met 38 weken op te wekken. Zo kon ik daarvoor nog even een beetje aansterken en is de kans op een spontane bevalling heel klein, wat mijn al verzwakte lichaam niet aan zou kunnen.
Op vrijdag eind oktober 2020 moet ik me melden in het Sophia kinderziekenhuis waar ze alles voorbereiden voor een natuurlijke bevalling. En dit is een ontzettend mooi moment voor me. Dat is het moment waar ik een andere rol krijg. Van kankerpatiënt naar kraamvrouw. Ik werd ontzettend goed begeleid en geholpen en voel me gewoon als elke andere vrouw die zo een kind gaat krijgen. In de nacht van zaterdag op zondag mogen wij na hard werken onze lieve kleine zoon verwelkomen. Volledig perfect. Hij heeft niets opgelopen of overgehouden van mijn zware behandelingen. Na een extra nacht in het ziekenhuis mogen wij naar huis en komt de kraamhulp. De kraamweek voelt net zo als de dagen in het ziekenhuis. Ik ben gewoon mama. Even een paar dagen lang geen kankerpatiënt.
Uit mijn bubbel
Helaas moet ik vrij snel weer uit mijn bubbel en moet me 9 dagen na de bevalling weer bij de dagbehandeling melden. Wat een verschrikkelijk moment. Wat voor verschillende gevoelens kan je toch hebben binnen de kortste tijd.
We hebben het omgedraaid
Als ik mijn verhaal aan andere vertel hoor ik vaak “ Dan heb je helemaal geen leuke zwangerschap gehad. Je hebt er helemaal niet van kunnen genieten”. En dat is niet waar. Natuurlijk had ik liever geen kanker gehad tijdens de zwangerschap (en ook niet in het algemeen). Maar uiteindelijk hebben wij het beste ervan gemaakt. Mijn man en ik hebben gewoon geprobeerd de positieve dingen eruit te halen in plaats van alleen maar verdrietig te zijn. Uiteraard waren er ook momenten vol met tranen en ongeloof. Woede en teleurstelling. Toch hebben wij onze kijk erop aangepast zodat de vreugde voor ons kindje overheerst. Dat wilde we ons niet laten afnemen. Mijn man was (en is) mijn rots in de branding. En zo hebben wij het gewoon omgedraaid.
Wij wilden altijd graag dat de bevalling in het ziekenhuis zou plaatsvinden. Geregeld. Geen keuzestress of vragen om beschikbaarheid – er was gewoon een plek voor me gereserveerd in het Erasmus/Sophia. Wij houden van plannen en dat spontaan bevallen vonden wij best spannend. Geregeld. De bevalling werd opgewekt met 38 weken en we wisten dat het een van deze dagen zou gebeuren. Dus het geboortekaartje kon ook al voorbereid worden en vanuit het ziekenhuis besteld worden met de finale datum. Tijdens de zwangerschap nog extra echo`s gehad en zo konden wij heel vaak onze kleine man bekijken.
Een nog duidelijkere missie
Ik wil leven en er voor mijn kind en man zijn, en toen ik met mijn dikke buik bij de dagbehandeling zat en er overheen aaide wist ik nog meer waarvoor en vooral voor wie ik sterk moet zijn. Het heeft geholpen om alles te doorstaan. Je hebt een nog duidelijkere missie. De behandeling is inmiddels afgerond, en ik sta nu nog onder controle in het ziekenhuis. Dus van tijd tot tijd moet ik naar de plek met zo veel fijne en minder fijne herinneringen. De plek waar ik geholpen werd, me verdrietig voelde maar ook de plek waar ik het mooiste cadeau ooit heb gekregen. Het gaat op zich goed met me. Er zijn altijd momenten waar alles me opeens inhaalt en ik me even heel erg verdrietig voel. Maar ook dat gaat weer over en dan is het voor mij nog belangrijker om van mijn gezin en mijn leven te genieten.